New Epochs in Digital Craftsmanship
The eleventh issue of JCoDe aims to explore the evolving relationships between designer-design object, designer-process, and designer-tools within the context of digital craftsmanship, under the impact of rapidly changing technology. Historically, craftsmanship has been associated with mastery in hand-made/manuel production processes. The industrial era brought new layers and tools into design and production processes, fragmenting the production process, simplifying parts, incorporating machines and automation systems, and enabling mass production. These changes have sparked discussions on the alienation of designers from their work. In the digital era, particularly with the acceleration of computer-aided design and manufacturing (CAD/CAM) in the early 2000s, the concept of digital craftsmanship has gained prominence in various dimensions. Mastery and/or specialization in digital fabrication processes, holistic workflows from design to production, material forming, standardization, optimization, customization, and algorithm literacy are some of the key discussion points. Today, with the diversification of artificial intelligence tools and methods, a new transformation threshold is emerging in design and production processes, necessitating a reevaluation of the concepts, theories, and practices of digital craftsmanship.
In a constantly evolving landscape of design technologies, to what extent can a designer maintain control over the production process, and is mastery or specialization still possible? Skills once regarded as expertise may lose their relevance over time, while new fields of expertise continue to emerge. Specialization in a single subfield of computer-aided design and manufacturing can lead to new forms of alienation. Designers need insights and motivations beyond merely being data providers for black box algorithms developed by others. Therefore, in the age of computational design and artificial intelligence, mastering craftsmanship requires different encounters, efforts, and experiences than the traditional apprentice learning alongside a master. Richard Sennett’s proposal to expand the definition of craftsmanship to include cognitive and mental processes offers clues for deconstructing craftsmanship in our current era.
In this context, the eleventh issue of JCoDe invites theoretical contributions, applications, and case studies focusing on digital craftsmanship and the evolving role of designers in the era of computational design and artificial intelligence. Topics of interest include the relationship between problem formulation and problem-solving in design, context-sensitive and problem-specific design and production solutions, personal customization of design objects, interactions between designer-data, designer-algorithm, designer-tools, and new definitions and critiques of digital craftsmanship.
Cover
1. Cover page
Page I
PDF 
Editorial
2.New Epochs in Digital Craftmanship
Gülen Çağdaş, Ethem Gürer, Sema Alaçam
Page V
PDF
Articles
3.Digitization of Craft Knowledge in Architecture: Translations and Transfers
Hülya Oral Karakoç
Page 163-182
Karakoç, H. O. (2024). Digitization of Craft Knowledge in Architecture: Translations and Transfers. Journal of Computational Design, 5(2), 163-182.
ABSTRACT
Ongoing discussions about the circular economy and the rise of maker culture, driven by the widespread use of computer-aided design and manufacturing technologies, have sparked increased interest in crafts among designers and architects. The craft ethos, which includes designing, making, transforming, and repairing using existing and locally available resources, fosters innovative and sustainable design practices. However, there is a recognized need for new methods to adapt the labor-intensive, manual, and iterative processes of traditional crafts for industrial applications. In response, efforts are underway to document and record both tangible and intangible cultural assets and to integrate craft knowledge into contemporary design processes. These efforts are transforming design by incorporating insights and techniques from traditional crafts into new design domains.
In architecture, new methods are suggested to preserve and transfer the personal and local know-how that has developed over many years. Data sets to train generative artificial intelligence poses various challenges for intuitive processes such as crafts, where tacit knowledge is produced and transferred through the master-apprentice relationship. Thus, to implement craft knowledge to architectural design, this knowledge must be codified and formalized, that is, defined with parameters and rules. Craft processes are parameterized and digitized through translations and transfers of knowledge types such as embedded, explicit, implicit and tacit related to medium and craftsman. In this new ground called digital craft, it is aimed to create a hybrid design and production process based on learning-by-doing by combining computational design methods with the human factor. Therefore, all types of data, algorithms, tools and techniques used and simulated are defined as parts of the digital craftsman’s making process as well as physical outcomes produced in physical making processes. Parametrization and digitization of craft knowledge enables open-source materials to be distributed and preserved through digital platforms called virtual guilds.
Creating new digital techniques and therefore mediums for digital craft processes is a new research area that needs to be examined by architects and designers. It has been observed that literature studies on the translations and transfer of knowledge types between digital and physical mediums in architecture are overlooked in terms of categorization of related studies. This article aims to reveal the possibilities of using these knowledge cycles in the digital craft processes within architectural design. The literature review shows that digital craft studies in architecture were carried out under three categories. These are the digitalization of craft knowledge in digital heritage studies, decodifying traditional craft processes to generate digital models and hybridizing the making process by integrating the human factor into the fabrication processes. The potentials and limitations encountered in digital craft processes will be discussed as final remarks.
Keywords: Knowledge Types, Parametrization, Tacit Knowledge, Digital Craft, Digitization
FULL PAPER (TR)
4. Digital Crafting: The Role of Fabric in Concrete Tectonics
Zehra Güloğlu, Ayşegül Akçay Kavakoğlu, Leman Figen Gül
Page 183-210
Güloğlu, Z., Kavakoğlu, A. A., & Gül, L. F. (2024). Digital Crafting: The Role of Fabric in Concrete Tectonics. Journal of Computational Design, 5(2), 183-210.
https://doi.org/10.53710/jcode.1512878
ABSTRACT
Concrete is one of the most commonly utilized materials in the field of architecture. Nevertheless, there has been insufficient research into the natural fluidity properties of concrete. Concrete is typically poured into static molds, which constrains its potential applications. Nevertheless, the combination of fabric and concrete offers new possibilities in the field of architecture. The incorporation of flexible fabric materials into architectural designs enhances the aesthetic appeal of spaces by complementing the organic forms and textures of buildings. Meanwhile the incorporation of concrete into the structural frameworks provides strength and durability. Furthermore, the fabrigami technique, which draws inspiration from origami, enables the creation of dynamic mold when applied to fabric. The deployment of the mold results in unpredictable formation of a wide variety of shapes when concrete is poured into it. the objective of this paper is to examine the variety of forms that emerge from the interaction between deployable fabric molds and concrete. The methodology of this study comprises three stages, which are: i) the selection of the crease pattern for the unit, ii) the design of the deployable formwork system based on the selected unit pattern, and iii) the casting of concrete into fabric molds. These stages involve a feedback loop between the computational and analog modelling approaches. To investigate the potential of different form alternatives, a series of physical experiments were conducted. The experiments conducted revealed that the resulting forms were significantly influenced by the material mixture, the type and properties of the fabric, and the mold structure. Consequently, to ascertain the veracity of the physical products generated, simulations were initially conducted in a computational design environment following the pouring concrete. Thereafter the physical products were 3D scanned with a comparison subsequently made. The findings indicate that the utilization of dynamic molds holds significant potential for future applications in various fields including engineering, architecture, and art.
Keywords: Concrete, Fabric Formwork, Fabrigami, Folding
FULL PAPER (TR)
5. A Proposal for a Material-Focused AI-Supported Design Process
Asena Kumsal Şen Bayram, Yekta Özgüven, Nadide Ebru Yazar, Erincik Edgü, Sebahat Sevde Sağlam
Page 211-234
Bayram, A. K. Ş., Özgüven, Y., Yazar, N. E., Edgü, E., & Sağlam, S. S. (2024). A Proposal for a Material-Focused AI-Supported Design Process. Journal of Computational Design, 5(2), 211-234.
ABSTRACT
This project investigates whether the interaction between material and artificial intelligence plays a constraining or liberating role in the design process, while focusing on examining the relationship between material and form in the design and production processes of objects through experience. This experiential environment consists of several stages within the scope of a workshop, including defining the fundamental properties of the material, digitally designing the form based on this definition, producing the designed form with the specified material, and attempting to resolve any issues related to the material and/or form encountered during this production process through necessary revisions. Personal recipes, created by adding textile, chestnut shell, or sawdust to the environmentally friendly bio-polymer base of the materials, will be transformed into forms using the AI-supported Midjourney application. [Omitted for blind review] [Omitted for blind review] Faculty, a total of 43 students use the sensory, semantic, emotional, performative, and potential properties of the materials they design as AI inputs in the research, aiming to learn by doing in an informal setting. Experiencing the physical producibility of the digitally generated form through material experiments, the challenges in the production process, and how these challenges are resolved are significant stages of the research. In the workshop, where students record the process with various written and visual data, the obtained data is classified, and the changes in expressions defined as keywords in the study are analyzed. This project, based on creating form using a current digital design method with renewable bio-polymer material, not only raises awareness about sustainability and the use of artificial intelligence in design but also revisits informal learning processes through experience.
Keywords:Material experience, Bio-Polymer, Artificial Intelligence, Form creation, Learning by doing.
6. Computational Design with Kurtboğaz: The Generation of Timber Structures with an Aggregative Design Algorithm
İlay Beylun Ertan, Pınar Çalışır Adem
Page 235-258
Ertan, İ. B., & Çalışır Adem, P. (2024). Computational Design with Kurtboğaz: The Generation of Timber Structures with an Aggregative Design Algorithm. Journal of Computational Design, 5(2), 235-258.
ABSTRACT
This paper investigates the form-finding capacity of the traditional timber-joint construction method, Kurtboğaz, aiming to explore new architectural forms and possibilities through computational design techniques to preserve vernacular construction methods and integrate them into contemporary architecture. It presents an Aggregative Design Algorithm (ADA) that creates different structures based on designer rules and simple assembly rules of Kurtboğaz, leading to unique emergent forms through random rule application. The paper also explores how reinforcement learning, a type of machine learning, can improve this design process through a theoretical framework. The study tries to use a rule-based generative algorithm to explore the modular and reconfigurable characteristics of the Kurtboğaz. The ADA enables random rule application, leading to diverse forms. However, several challenges may be encountered during the application of ADA because of its random aggregation, such as collision avoidance, structural integrity, boundary detection, and the optimization of structural parameters. The study suggests using Reinforcement Learning (RL) in the ADA framework to address these problems. Incorporating RL is anticipated to enable the algorithm to adaptively learn and optimize the form-finding process, enhancing the performance and applicability of the Kurtboğaz method in contemporary architectural practice. In the future, with this generative process described by the study, designs that create spatial differences with the help of walls, floors, and rooms on a human scale can be realized. The study also plans to explore the synergy between craftsmanship and digital fabrication in the future.
Keywords: Aggregative Design Algorithm, Traditional Architecture, Timber-Joint System, Kurtboğaz, Reinforcement Learning.
FULL PAPER (ENG)
7.Assessment of an Agent’s Wayfinding of the Urban Environment Through Reinforcement Learning
Mahad Imhemed, Can Uzun
Page 259-278
Imhemed, M., & Uzun, C. (2024). Assessment of an Agent’s Wayfinding of the Urban Environment Through Reinforcement Learning. Journal of Computational Design, 5(2), 259-278.
ABSTRACT
This simulation study explores wayfinding motivated behavioral patterns in the city through agent-based modelling. Agents were trained using Unity’s ML-Agents toolkit with reinforcement learning. The study uses the Sultan Ahmet Mosque and its surrounding boundary as a model environment for the training of an agent’s wayfinding. Agents are trained to locate the Sultan Ahmet Mosque target. The behaviors of agents trained with two different methods, “Complex” and “Simple” learning, comparing their navigation quests at various difficulty levels featuring respawn points. After the training of the agents, the alternative routes produced while attaining the target during the wayfinding process were analyzed. As an outcome of the analysis, it was observed that the agents were prone to go off-route, navigate to different locations they perceived in the urban space, and then would reach the target. This occurrence is justified as an agent’s curiosity trained through reinforcement learning. This study differs from the literature in a way that it attempts to understand the navigational behavior of agents that were trained with reinforcement learning. Moreover, this research discusses the perception of wayfinding through curiosity and aims to make a comprehension of the perception of the city, which is one of the key ideas in neurourbanism. The study contributes to the literature by showing that wayfinding behaviors acquired from agents’ curiosity-driven explorations and past experiences can be an input for neurourbanism, supporting urban design. It informs urban enhancements that are user-centric and rich in urban perception using the reinforcement learning method.
Keywords: Behavioral Patterns, Motivational Curiosity, Neurourbanism, Reinforcement learning, Urban Design.
FULL PAPER (ENG)
8. Neuroscience and Spatial Design Bibliometric Analysis in Web of Science Database
Yaren Şekerci
Page 279-300
Şekerci, Y. (2024). Neuroscience and Spatial Design Bibliometric Analysis in Web of Science Database. Journal of Computational Design, 5(2), 279-300.
ABSTRACT
This paper presents a comprehensive bibliometric analysis on the convergence of neuroscience and spatial design research. Using a two-step process, an initial keyword search identified 296 papers with terms like ‘EEG’ and ‘Neuro’ alongside ‘Architecture,’ ‘Urban Design,’ ‘Product Design,’ and ‘Interior Design.’ Subsequent filtering by publication date (2003-2023), language (English), document type, and categories refined this to 64 papers. Recent trends show a shift from architecture-focused studies to those emphasizing interior architecture and the use of virtual reality as a research tool. The increase in publications since 2018, peaking in 2022, indicates growing scholarly interest. This study underscores the potential of integrating neuroscience in spatial design to improve human well-being and highlighting future research directions for spatial designers. The findings reveal an evolving focus on stress reduction, biophilic design, and the enhancement of human well-being through design. This paper aims to provide a scientific foundation for user-centered and aesthetically pleasing environments.
Keywords: Interior architecture, Spatial design, Bibliometric analysis, Neuroscience.
FULL PAPER (ENG)
9. Sketching Versus Digital Design Tools in Architectural Design
Nurcan Yıldızoğlu
Page 301-316
Yıldızoğlu, N. (2024). Sketching Versus Digital Design Tools in Architectural Design. Journal of Computational Design, 5(2), 301-316.
ABSTRACT
Sketching is a design tool that can be assumed to be ill-structured, does not offer exact solutions, is intuitive, and is open-ended in the initial stages of architectural design. Sketching creates an opportunity for architects to release their creativity and intuition, giving rise to spontaneous ideas and concepts in an organic and natural way. During the initial design phases, like in the conceptual stage of the design, designers receive aid from conventional sketching as their concepts and ideas can easily transform into tangible, real-world forms. With the development of digital design methods like CAD (computer-aided design) in pursuit of AI (artificial intelligence), it has been accepted that manual sketches are no longer the only method used in the design process, and the trend toward using new methods has begun. The diversity and evolution of tools used in architectural design, together with the integration of CAD, AI, and traditional sketching techniques, have contributed to the development of architectural design and facilitated enhanced collaboration, visualization, and efficiency across the design process. As a result, it has evolved to embrace the use of CAD, which was the first method adopted from these developments, as a basic skill in the field of architectural design education. This shift places a strong emphasis on the professional field of architectural design while also encouraging students to explore the innovative potential of CAD for design purposes. CAD presents architects with a robust platform that facilitates the creation of intricate designs and precise measurements during the initial stages of the design process. Following CAD, the development of AI-driven design tools motivates architecture students and designers to transform their concepts into concrete designs. Although it is known that each method mentioned has its own positive or negative aspects, it is not possible to say that any of them is used alone in architectural design processes. At this point, combining the design process with CAD and AI-supported design tools, as well as traditional manual sketching in architecture, helps develop a diverse and adaptable skill set in design. Integrating digital design tools into the architectural field emphasizes the enduring importance of traditional sketches, especially in terms of inspiration and conceptualization in architectural design, while also updating the design process. This document aims to explore the progression of employing diverse design tools, namely manual sketching, CAD, and AI-driven design tools, throughout the architectural design process. This paper undertakes a comparative analysis of using computational design tools instead of traditional sketching with pen and pencil, aiming to juxtapose their respective benefits and drawbacks. In conclusion, although it is not yet possible to assert the superiority of one method over the other, it is evident that traditional sketching continues to hold significant relevance and effectiveness in the design process despite its long-term use.
Keywords:Design Process, Manual Sketching, CAD, Sketch-Based AI
FULL PAPER (ENG)
10. Integrating Gamification with BIM for Enhancing Participatory Design
Zeynep Özge Yalçın
Page 317-344
Yalçın, Z. Ö. (2024). Katılımcı tasarımın geliştirilmesi için BIM ile oyunlaştırmanın entegrasyonu. Journal of Computational Design, 5(2), 317-344.
ABSTRACT
The combination of gamification and Building Information Modeling (BIM) can be described to support user participation, decision-making, and collaboration in design contexts. Within this aim, this paper presents a literature review on the potential of using gamification in the BIM framework to create immersive participatory design environments. Active involvement of stakeholders by the corporation of gamified components such as challenges and interactive simulations into the design process enables better decisions and enhances user experience. Further, gamification integrated into BIM brings the potential to improve user behavior and decision-making at all stages of the design lifecycle but also the limitations and challenges. It can encourage stakeholder interaction and provide real-time input allowing various stakeholders to make meaningful contributions towards sustainability goals. This study examines recent developments and trends in extended reality (XR), augmented reality (AR), and virtual reality (VR). These advances significantly enhance gamified Building Information Modeling (BIM) environments as being immersive. In addition, it points out some challenges, and ethical concerns encountered with these technologies. Furthermore, this paper highlights some tools and their advantages, disadvantages, pricing, and key elements. Designers can create interactive experiences by combining these technologies with virtual and physical environments. BIM environments powered by gamification can be used in BIM workflows to reach their full potential in shaping future design practices. These include ways to advance cooperative design processes by creating immersive spaces for different stakeholders’ interests and keeping up with emergent technology.
Keywords: BIM, Gamification, Immersive Places, Physical, Virtual
FULL PAPER (ENG)
Cover
1. Cover Page
Page I
Editorial
2. Human-Centered Design in the Age of AI
Gülen Çağdaş, Ethem Gürer, Sema Alaçam
Page V
Articles
3. The Role of AI Design Assistance on the Architectural Design Process: An Empirical Research with Novice Designers
Emine Zeytin, Kamile Öztürk Kösenciğ, Dilan Öner
Page 1-30
Zeytin, E., Öztürk Kösenciğ, K., & Öner, D. (2024). The Role of AI Design Assistance on the Architectural Design Process: An Empirical Research with Novice Designers. Journal of Computational Design, 5(1), 1-30.
ÖZET
Uzun süre yalnızca akademik çalışmalar ile sınırlı kalmış olan üretken tasarım asistanları, makine öğrenmesi tabanlı yapay zeka teknikleri sayesinde ana akım mimari pratik için de erişilebilir olmuştur. Bu çalışma, gelecekte daha da yaygınlaşacağı düşünülen bu üretken tasarım asistanlarının (GDA) mimari tasarım sürecine entegrasyonunu araştırmaktadır. Araştırma, üçüncü ve dördüncü sınıf mimarlık öğrencilerine odaklanarak, bu araçların tasarım sürecine nasıl entegre edildiklerini ArchiGAN ve HouseGAN araçları üzerinden incelemektedir. Araştırma kapsamında gerçekleştirilen çevrimiçi atölye çalışmasında, 12 katılımcının tasarım süreci kayıtları, tasarım çıktılarının bağımsız bir jüri tarafından değerlendirilmesi ile elde edile başarı puanları, ve son olarak atölye sonrası öğrenci anketleri ile toplanan geri bildirimler çalışmanın nicel ve nitel verilerini oluşturmaktadır. Araştırma, öğrencilerin GDA kullanımlarında üç ana stratejinin ortaya çıktığını göstermiştir: (1) Tasarım süreci boyunca sürekli kullanım, (2) seçici problem çözme kullanımı ve (3)başlangıçta fikir oluşturma kullanımı ardından geleneksel yöntemlere geçiş. Araştırmada, GDAlara aşırı bağımlılığın, tasarımcının yorumlayıcı ve geliştirici katkısını potansiyel olarak sınırlayabileceği gözlenmiştir. Anket çalışması ise, farklı GDA’ların tasarım sürecine farklı aşamalarda katkı sağladığını göstermektedir. ArchiGAN, keşif ve fikir oluşturma aşamasında yardımcı olurken, HouseGAN tasarım problemlerini yeniden tanımlama ve tasarım iterasyonu konusunda destekleyici gözükmektedir. Sonuç olarak, çalışma, mimari tasarım sürecinde GDAların dönüştürücü potansiyelini ve sürece entegrasyonlarında karşılaşılabilecek zorlukları göstermektedir. Araştırma, dengeli bir GDA entegrasyonunun gerekliliğini ortaya koymakta ve gelecekteki araştırmalar için, mimarlık eğitiminde GDA’ ların uzun vadeli etkilerine odaklanılmasını önermektedir.
Anahtar Kelimeler: Yapay Zeka, Üretken Tasarım, Tasarım Asistanı, Mimari Tasarım Pedagojisi, Tasarım Bilişi.
4. Integrating Artificial Intelligence in Interior Design Education: Concept Development
Mehmet Uğur Kahraman, Yaren Şekerci, Müge Develier, Ferhat Koyuncu
Page 31-60
Kahraman, M. U., Şekerci, Y., Develier, M., Koyuncu, F. (2024). Integrating Artificial Intelligence in Interior Design Education: Concept Development. Journal of Computational Design, 5(1), 31-60.
https://doi.org/10.53710/jcode.1418783
ÖZET
Bu makale, iç mimarlık eğitiminde bir tasarım aracı olarak yapay zekanın (AI)
entegrasyonunu keşfetmeyi amaçlamaktadır. Araştırma, öğrencilerin mekan
tasarım stüdyosu proje çıktılarını, kavramsal görüntülerin oluşturulmasında yapay
zeka kullanımı ve yapay zeka tarafından oluşturulan konseptin genel alana
uygulanması üzerinden incelemektedir. Araştırmada, öğrencilerin projeleri “Yapay
Zeka tarafından oluşturulan” kavramsal görseller için yeterli veya yetersiz istemlere
göre beşer kişilik iki gruba ayrılmıştır. Değerlendirme için Barnard’ın (1992) CAIDC
(Consensual Assessment of Interior Design Creativity) ölçeği kullanıldı. Sonuçlar için
Mann-Whitney U Testi yapılmıştır. Barnard’ın (1992) tasarım değerlerine göre, iç
mimari projelerinin konsept geliştirme aşamasında yeterli veya yetersiz bilgi istemi
yazmak arasında önemli bir fark olmadığını anlıyoruz. Bu konuda etkili olan ana
faktörün, yapay zeka ile oluşturulan konsepti belirlenen proje alanlarına uyarlamak
için uygun bir “kavram analizi” ihtiyacı olduğu teyit edilmiştir. Çalışma, özellikle
belirli ipuçlarına dayalı mekansal kavram resimleri oluşturmada AI araçlarının iç
mimarların yerine geçmek yerine yardımcılar olarak hizmet ettiğini, tasarımcı
yorumlama ve uyarlama becerilerinin önemini vurgulayarak sonuçlanmıştır. Ayrıca,
iç mimarlık eğitimine AI’nin entegrasyonunu önererek öğrencilere temel 21. yüzyıl
becerilerini kazandırma ihtiyacını vurgularken, gelecekteki araştırmaların hibrit AI
metodolojilerini ve AI’nin meslekteki evrilen rolünü keşfetmesi gerektiğini öne
sürmektedir.
Anahtar Kelimeler: İç Mekân Tasarımı, Konsept Geliştirme, Tasarım İletişimi, Tasarım Süreci, Yapay Zeka.
5. Redefining Architecture Through Posthuman Principles: Bridging Cybernetic Concepts and XR Technologies
Kaan Karabağlı, Ipek Kuran
Page 61-82
Karabağlı, K., & Kuran, I. (2024). Redefining Architecture Through Posthuman Principles: Bridging Cybernetic Concepts and XR Technologies . Journal of Computational Design, 5(1), 61-82.
ÖZET
Sibernetiğin mekan üretim pratiklerine entegrasyonu, mimarlığın kavramsallaştırılmasında derin bir dönüşüme yol açmıştır. Sibernetik, mimariyi iletişim kurabilen ve adaptasyon becerisi yüksek, dinamik ve etkileşimli bir yapı olarak yeniden tanımlamamızı sağlar. Bu paradigma değişimi, mekanı çevreye dinamik olarak tepki veren canlı bir organizma olarak ele alan Fun Palace projesi ile görünür hale gelir . Marcos Novak’ın akışkan mimari kavramı, mimarinin dijital alanlardaki akışkan uyarlanabilirliğini vurgulayarak bu dönüştürücü paradigmayı güçlendirmektedir.
Bu dönüştürücü nitelikleri ortaya koyabilmek, mekanın dijital ortamda varolmasıyla mümkün olabilir. Genişletilmiş Gerçeklik (XR) teknolojileri bu entegrasyon için bir kanal görevi görerek mimarların geleneksel sınırlamaları aşmasına ve mekansal ortamları yeniden şekillendirmesine olanak tanımaktadır. Sibernetik ilkeler ile XR teknolojilerinin yakınsamasına ilişkin olan bu araştırma, dijital çağda mimariyi yeniden tanımlar. İki çalıştay, bu simbiyotik ilişkinin dönüştürücü potansiyelini gösteren örnek olay çalışmaları olarak hizmet ermektedir.
Sonuç olarak bu araştırma, sibernetik ilkeler, XR teknolojileri ve mimari tasarım arasındaki simbiyotik ilişkiye ışık tutarak dönüştürücü olasılıklara dair içgörüler sunmaktadır. Bu çalışma, mimariyi dijital çağda yeniden tanımlayarak, yaratıcılığın sınırları aştığı ve yapılı çevrenin insan hayal gücünün dinamik bir ifadesi haline geldiği yeni bir mimarlık tanımı getirmektedir.
Anahtar Kelimeler:Posthuman Mimari, Sibernetik İlkeler, Genişletilmiş Gerçeklik Teknolojileri, Mimari Ekosistemler, Simbiotik Harmoni
6. Emergency Swarm: A Digital Fabrication Collective for Post-disaster Scenarios
Burak Delikanlı
Page 83-104
Delikanlı, B. (2024). Emergency Swarm: A Digital Fabrication Collective for Post-disaster Scenarios. Journal of Computational Design, 5(1), 83-104.
ÖZET
Türkiye’de yaşanan depremler, toplumsal hafızaya kazınmış hazin birer hatıra niteliğindedir. Depremlerin yıkıcı etkilerine karşı resmi ve sivil kuruluşların yıllar süren hazırlığına rağmen, afet sonrası organizasyonel sıkıntılar devam etmektedir. Afet sonrası elimizdeki tüm kaynakları yönlendirdiğimiz 6 Şubat depremleri gibi felaketler genellikle mevcut hazırlıkların kapasitesini aşmaktadır. Gelecekte bu tür zorlukları aşmak için, dijital üretim araçlarının entegrasyonu ve sivil kolektiflerin yapay zeka destekli organizasyonu, afet yönetiminde potansiyel bir oyun değiştirici olarak ortaya çıkmaktadır. Bu çerçevede makale, dijital üretim araçlarını ön plana çıkararak açık kaynak mimari yaklaşımları incelemekte ve bunların acil durum senaryolarındaki uygulamalarını araştırmaktadır. Bu araştırma sonucunda, Discord ağı üzerinden yapay zeka botları tarafından yönetilen Acil Durum Sürüsü adlı kolektifin oluşturulmasını önermektedir. Çalışma, bu ağ içindeki veri akışını ve paydaşların nasıl etkileşime gireceğini özetlemektedir. Sonuç bölümünde, bu yenilikçi ağın gelecekteki yönelimleri ve uygulamaları üzerine bir tartışma başlatılmakta ve afet müdahale stratejilerinde devrim yaratma ve öngörülemeyen zorluklar karşısında toplulukların direncini artırma potansiyeli üzerinde durulmaktadır.
Anahtar Kelimeler:Belirme, Sürü Zekası, Organizasyon, Afet-sonrası, Sayısal Üretim.
7. Grafik Tasarım Pratiğinde Üretken Yapay Zekânın Etkinliği Üzerine Nitel Bir Araştırma
Tuba Şekerli, Cetin Tuker
Sayfa105-138
Şekerli, T., & Tuker, C. (2024). Grafik Tasarım Pratiğinde Üretken Yapay Zekânın Etkinliği Üzerine Nitel Bir Araştırma. Journal of Computational Design, 5(1), 105-138.
ÖZET
Yapay zekâ teknolojisindeki gelişmeler, artık sadece iş süreçlerimizi ve üretim yöntemlerimizi değiştirmekle kalmıyor; aynı zamanda yaratıcılık ve tasarım anlayışımızın da yeniden şekillendirilmesine neden oluyor. Bu gelişmeleri grafik tasarım alanı için yeni bir teknolojik sıçrama sürecini başlatmıştır. Grafik tasarım alanında yapay zekâ teknolojisi, özellikle derin öğrenme ve makine öğrenmesi teknolojilerindeki ilerlemelerle birlikte 2010 yılından itibaren otomatik görüntü oluşturma, tasarım önerileri, renk ve düzen optimizasyonu gibi alanlarda kullanılmaya başlanmıştır. Bu kapsamda, yapay zekâ teknolojilerinin grafik tasarım alanıyla etkileşimini, bu alana entegrasyonunu ve tasarım süreçleri ile grafik tasarımcılar üzerindeki olası etkilerini incelemek amacıyla alanlarında uzman ve profesyonel 7 grafik tasarımcının katıldığı vaka çalışması gerçekleştirilmiştir. Yarı yapılandırılmış görüşmeler kapsamında tasarımcılar, bir yapay zekâ aracı olan Dall-e’yi kullanarak verilen briefler doğrultusunda yazdıkları promptlar ile görsel çıktılar üretmiş ve çalışma sırasında oluşturulan görsel çıktıları tasarım kriterlerine göre değerlendirmişlerdir. Çalışma sürecinde, grafik tasarım alanında yapay zekâ uygulamalarının geleceği, olumlu ve olumsuz yönleri, prompt oluşturma pratiğinin elde edilen görsel sonuca etkisi, Dall-e kapsamında oluşturulan görsellerin yeterliliği, gelişen bu teknolojinin gelecekte tasarımcıların rolünü nasıl değiştirebileceği, tasarımcıların yaratıcılık ve özgünlük algıları, tasarımcıların teknik beklentileri ve yapay zekâ kullanımı sırasında karşılaştıkları zorluklar ve olanaklar üzerinde durulmuştur. Bu kapsamda yapılan çalışmalar sonucunda yapay zekâ teknolojilerinin grafik tasarım alanında oldukça verimli bir araç olarak kullanılabileceği sonucuna varılmış ve tasarımcıların bu alanda daha güncel olmaları gerektiği vurgulanarak, grafik tasarım eğitimi veren kurumların da güncellenmesi gerektiği sonucuna varılmıştır.
Anahtar Kelimeler: Grafik tasarım, GAN, Hesaplamalı Tasarım, Üretken Tasarım, Yapay Zekâ.
8. Digital Surrealism: Video Game Space
Esra Nur Gündüz, Ozan Önder Özener
Page 139-162
Gündüz, E. N., Özener, O. Ö. (2024). Digital Surrealism: Video Game Space. Journal of Computational Design, 5(1), 139-162.
ÖZET
Fiziksel gerçekliğin bir kopyası gibi algılanan sanal gerçeklik (VR) kavramı, mekânın hem yaratıcılarını hem de kullanıcılarını kısıtlayarak potansiyel gerçeküstü deneyimlere yer bırakmamaktadır. Araştırmanın sanal gerçeküstü mekân üzerine yapılmasının temel motivasyonu, bu tanımın ötesine geçen bir düşünce perspektifinden, yaratıcı/üretken mekânsal olasılıkları tartışmaya açmaktır.
Literatürde dijital mekâna yönelik çeşitli yaklaşımlar mevcut olsa da bu çalışmalar çoğunlukla hesaplama yöntemlerine bağlı kalmaktadır. Buna karşılık, bu çalışma, bilgisayar tabanlı oyun deneyimi yoluyla, mekânsal çalışmalarda gözardı edilen “dijital gerçeküstücülük” perspektifinden mekânı keşfetmeyi amaçlamaktadır. Mimarlık ve gerçeküstücülük hakkında yazan araştırmacılar, diğer güzel sanat türlerinden farklı olarak mimarinin hiçbir zaman gerçeküstücülüğün ayrılmaz bir parçası olmadığını öne sürdüler. Çalışma, dijital oyun deneyiminin bu bakış açısına karşı, mekânı gerçeküstü perspektifle yorumlamanın mümkün olup olmayacağını sorgulamayı ve mekanın, ‘özerklik’ ve ‘her yerde bulunurluk’ kavramlarını destekleyen hesaplamalı yöntemlerden beslenen dijital oyun deneyimiyle sürrealist düşünceye yaklaşıp yaklaşamayacağını araştırmayı hedefler.
Sürrealizm ile mimarlık arasındaki ilişkileri ve bu ilişkilerin mekansal potansiyellerini, oyuncuların deneyimleri aracılığıyla keşfetmek çalışmanın ana hedefidir. Deneyimi rüyalar, özgür düşünme ve çoklu fırsatlar alegorilerine dönüştüren bulmaca oyunu (puzzle game) Superliminal’de (2019) dijital uzam deneyiminin sürrealist mekansallık potansiyeli araştırılmaktadır. STEAM platformu üzerinden yapılan veri analizleri ve sürrealizmin bir akım olarak vücut bulduğu birinci sürrealizm manifestosu (1924) Phyton yazılımı ile analiz edilmiştir. Bilinçli olarak deney grubunun tamamen kendi düşüncelerini, STEAM platformunda ifade ettikleri yorumlar analiz edilmiştir.
Çalışmanın ön sonuçları “regression tree” metodu ile görselleştirilmiştir. Python programlama dili kullanılarak oyun mekanlarının sürrealizm perspektifinden tartışılmasına yönelik analizler sunulmuştur.
Anahtar Kelimeler: Dijital sürrealizm, Sürrealizm, Video oyun mekanları, Mekansal deneyim
All JCode Issues
©2023 Journal of Computational Design & The Rectorate of Istanbul Technical University. All rights reserved.
Your continued use of this site signifies that you accept the terms of use.
The papers published in JCoDe are licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
Istanbul Technical University | Faculty of Architecture